Jan

Trzecia wydana w Polsce książka Dona Pottera to bliskie spotkanie z Ewangelią Jana. Autor prowadzi czytelnika przez całą księgę, rozdział po rozdziale, komentując te wersety i historie, które dla niego osobiście z różnych powodów nabrały szczególnego znaczenia. Nie znajdziecie tu teologicznych dysput, to raczej dzielenie się własnym doświadczeniem i przemyśleniami na różne tematy w oparciu o Biblię.

Recenzje:
Nigdy nie sądziłam, że będzie mi dane poznać Dona Pottera osobiście. Kiedy dawno temu zaczęłam słuchać uwielbienia z kościoła MorningStar, które prowadził, i po lekturze Twarzą do ściany, stał się dla mnie inspiracją, wzorem do naśladowania w relacji z Panem Bogiem. Jednak okazało się, że jego wpływ na moje życie miał stać się większy niż tylko z daleka.
W Szwajcarii w czasie szkoły uwielbienia mogłam poznawać Dona i uczyć się od niego dzień po dniu przez cały miesiąc, a mój podziw dla niego i wdzięczność tylko wzrastały. Parę lat potem Don i jego żona stali się mi jeszcze bliżsi w czasie ich wizyty w Polsce. Zachwycałam się ich gotowością służenia, mądrością i miłością do ludzi. Oboje byli zawsze gotowi dzielić się swoim sercem. Wspólna posługa z nimi była dla mnie zaszczytem i nigdy nie przestanę być wdzięczna za to doświadczenie. Każde spotkanie z Donem ma głęboki wpływ na moje życie. Każda rozmowa z nim zmienia coś istotnego w moim sposobie myślenia. Czasami jedno zdanie, które wypowie, wybrzmiewa we mnie tygodniami. Najbardziej cenię w nim to, że nigdy nie wypowiada rzeczy oczywistych, nie cytuje kazań, zawsze mówi z serca, z tego, co przeżył. Jego ojcowskie podejście do mnie uleczyło niejedną ranę. Uwielbiam rozmawiać z Donem. Kiedy mówi mi o Bogu, zawsze to jest ten Bóg, którego poznał, nigdy ten, którego zna ze słyszenia. Dlatego właśnie chciałam dać Czytelnikowi Wydawnictwa Dawida nową książkę Dona. Jan. Spojrzenie na ukochanego ucznia Jezusa to gwarancja osobistego spotkania zarówno z Ewangelią Jana, jak i możliwość poznania serca autora tej książki. Mam nadzieję, że będzie dla Was ważna.
Iwona Dreger,
Wydawnictwo Dawida

Król Dawid, rozkochany w Bożej obecności, postawił na górze Syjon prosty namiot, w którym umieścił Arkę Przymierza (1 Krn 15:1, 16:1). Przez wiele lat nieprzerwanie trwało w nim uwielbienie. Przychodził tam też Dawid i śpiewał spontaniczne modlitwy. W namiocie poza muzykami zaangażowani byli pisarze, którzy skrupulatnie notowali wszystko, co tam się odbywało (1 Krn 23:4–5). Dziś niektóre z tych  spontanicznych modlitw Dawida znamy jako biblijne Psalmy. Dlaczego o tym wspominam w kontekście książki Dona Pottera? Otóż kiedy po raz pierwszy na żywo usłyszałem go improwizującego, uświadomiłem sobie, w jaki sposób mógł to robić król Dawid. Widziałem, jak podczas uwielbienia Don zaczął improwizować prawdziwą pieśń z nieba, podążając krok po kroku za Duchem Świętym. Nie była to krótka  piosenka czy jedna powtarzana w kółko prosta fraza, ale długa, głęboka modlitwa, która w warstwie muzycznej miała logiczną formę, a jej tekst nie tylko miał konsekwentnie prowadzoną myśl czy teologiczną  głębię, ale nawet w odpowiednich miejscach się rymował. Wszystko to spontanicznie, pod wpływem chwili, uchwycenia delikatnego głosu Bożego Ducha. Wspominał o czymś takim Jezus w rozmowie z faryzeuszem Nikodemem, mówiąc, że wiatr, a dosłownie Duch (gr. pnuema) wieje tam, gdzie chce. Człowiek słyszy jego szum, ale nie wie, skąd przychodzi, ani dokąd zmierza. Jezus konkluduje tę myśl słowami: Tak jest z każdym, kto narodził się z Ducha (J 3:8). 

Don Potter jest bez wątpienia jednym z tych, którzy potrafią wsłuchiwać się w ten delikatny głos Ducha Świętego i potrafią za Nim również muzycznie podążać. Jest jednym z prekursorów przywracających spontaniczną, proroczą „nową pieśń” do współczesnego Kościoła, jako że jej doświadczanie zostało zaniedbane, a często wręcz zapomniane. Potrzeba więc wielu osób w różnych zakątkach ziemi, które będą tę duchową pieśń opisywaną w Biblii przywracać.

Jednym z pierwszych współczesnych inspiratorów i duchowych ojców tych młodych, odważnych czcicieli jest właśnie Don Potter. Dona poznałem w 2000 roku. Zostałem zaproszony jako gitarzysta basowy do zespołu, który miał akompaniować mu podczas chrześcijańskiej konferencji Rise Up Europe w Holandii. 

Od tego czasu miałem przywilej grać w zespole Dona wielokrotnie i rok po roku uczyć się, czerpać z jego doświadczenia, rozumienia Bożego Słowa, obserwować go w różnych  sytuacjach, a przede wszystkim przebywać wspólnie w Bożej obecności.

Jako muzyk przyznam, że grając z Donem, człowiek gra zwykle dużo lepiej niż na co dzień. To dlatego, że Don w swojej niesamowitej, ojcowskiej akceptacji tworzy atmosferę bezpieczeństwa, w której serce uwalnia się od jakiegokolwiek napięcia. Wtedy z człowieka wychodzi to, co najlepsze. To jedna z cech prawdziwego lidera, który nie tyle robi wszystko sam, ile potrafi z innych wydobyć to, co Bóg złożył w nich najlepszego. 

Podczas prób połowę czasu spędzaliśmy na muzykowaniu, a drugą połowę, dla mnie jeszcze ważniejszą, na rozmowach, kiedy Don wyjaśniał duchowe znaczenie tego, o czym gramy. Kontakt z nim pomagał mi scalić moją dotychczasową teologiczną wiedzę z muzycznym doświadczeniem. Od niego uczyłem się, na czym polega połączenie duchowego świata ze światem dźwięków. Dzięki jego głębokiemu proroczemu wejrzeniu w świat muzyczny i rozumieniu znaczenia dźwięków można stać się narzędziem Boga, instrumentem w Jego ręku, a muzyka nabiera duchowego znaczenia – dźwięki stają się językiem Bożego Ducha (zob. 1 Kor 14:10; 1 Krn 25:1). 

Don, mimo że jako dziecko był pozostawiony przez rodziców i wychowany przez babcię, ma niezwykle głębokie, ojcowskie serce. Każdy, kto go pozna, czuje się zaakceptowany,  doceniony i kochany. Jest coś bardzo szczególnego w jego osobowości, co sprawia, że rzeczywiście widać w nim odbicie ojcowskiego charakteru Boga. Don jest świadectwem, jak wielkie cuda może uczynić Bóg w osobowości człowieka, kształtując w nim obraz swojego Syna (zob. Rz 8:29). 

Ja od Dona nauczyłem się chyba najwięcej tego, co dotyczy duchowego rozeznania. Jego mądrość, głębia rozeznania i wieloletnie doświadczenie sprawiały, że przez lata naszej relacji Bóg przemieniał mnie i kształtował. 

Don to również muzyk o ogromnej duchowej wrażliwości i doskonałym warsztacie muzycznym. Łączy to, co duchowe, z tym, co naturalne, ale doprowadzone do perfekcji przez wieloletnie, wytrwałe ćwiczenie, zgodnie z biblijnym wzorcem z czasów króla Dawida, kiedy wszyscy posługujący w uwielbieniu byli „uzdolnieni i wyćwiczeni dla Pana” (zob. 1 Krn 25:7). Don wie, co znaczy Boża obecność. Zapłacił za nią cenę. Spotykając Jezusa na swojej drodze, poszedł za Nim, pozostawiając wszystko to, co wielu ludziom współczesnego świata wydaje się tak wartościowe: muzyczną sławę i uznanie artystycznej sceny. 

Również jako wierzący chrześcijanin Don ciągle na nowo porzucał utarte, często religijne schematy, aby odnaleźć oblicze żywego Boga i nauczyć się przebywać w Jego obecności. Wszystkim polecam książkę Dona Twarzą do ściany, w której on sam opisuje te poszukiwania. Niniejsza książka, Jan. Spojrzenie na ukochanego ucznia Jezusa, jak mówi sam jej autor, nie jest teologiczną rozprawą, ale osobistym spojrzeniem miłośnika Boga na Ewangelię. Wierzę, że ta pozycja będzie zachętą dla wielu osób poszukujących głębokiego wejrzenia w Bożą rzeczywistość.

Piotr Płecha,

Misja 22:22

Historię Dona Pottera usłyszałam wiele lat temu. Jeden z czołowych gitarzystów sesyjnych USA odkrywa relację z Bogiem. Pragnie zmiany w swoim życiu, szuka głębszego rozumienia tej relacji. Postanawia pozostawić show biznes, oddaje się z pasją osobistemu uwielbieniu. Zaczyna wyrażać swoją modlitwę poprzez dźwięki gitary. Po jakimś czasie w odosobnieniu uwielbienia powstaje książka Dona Pottera Twarzą do ściany. Mnóstwo osób przyznaje, że ta pozycja była dla nich wielką inspiracją. Wielu z nas po przeczytaniu Twarzą do ściany ponownie czuło się zachęconych do poszukiwania osobistej, intymnej relacji z Bogiem Ojcem. Do zgłębiania obszaru, jakim są Jego chwała, obecność, doświadczanie i słuchanie Ducha Świętego. 

Dla mnie osobiście książka ta pomimo upływu dwudziestu lat jest jedną z niewielu, do której chcę wracać regularnie. Jej przekaz przemawia, dotyka i mocno zachęca do spędzania czasu w Bożej obecności z Jego słowem i uwielbieniem. W moim domu również jest pianino i ściana. Ściana mojego uwielbienia.

Drugie wspomnienie związane z Donem to Letnia Szkoła Chwały w 2010 roku. Don prowadził podczas tych warsztatów wieczorne uwielbienia. Do dzisiaj brzmią mi w uszach dźwięki „Show me your face, Lord, Come, come, come”. 

Co wyróżniało jego usługę? Nie wiem, czy ktoś inny tak jak on potrafi wyśpiewać swoje serce. Prostota. Głębia. Dojrzałość. Działanie Ducha Świętego. Przyjście Bożej Obecności. Wiemy, czujemy to, że Don ma głębokie pragnienie, by widzieć Bożą Obecność. Wszystko, o czym śpiewa i co pisze, ma objawić istotę, osobę Boga. I tak się dzieje. Tym bardziej się cieszę z powodu kolejnej pozycji Dona Pottera, która jest wydana przez Wydawnictwo Dawida. O czym jest książka Dona Pottera? Jej zadaniem jest pokazać jakość relacji apostoła Jana z Jezusem. Autor bada treści ukryte w Ewangelii Jana, które dotyczą relacji Jana z Jezusem. Unikalne przeżycia Jana są przyczyną, że w Ewangelii można odnaleźć treści godne głębszej uwagi. Czego doświadczył ów umiłowany Boży mąż, żyjąc u boku swojego Zbawiciela i przyjaciela?

Magda Kamińska,

Leaderstyle

Poznaj autora:
Don Potter

Przeczytaj fragment:

Zdradzić kogoś to przekazać jego władzę i moc komuś innemu. Nie może do tego dojść, jeśli zdrajca nie zna zdradzonego osobiście i nie może ujawnić jego tajemnych miejsc i ukrytych powodów. Nie jest zdrajcą ktoś, kto na przykład w czasie bitwy przechodzi na drugą stronę, lecz ktoś, kto ujawnia nieprzyjacielowi istotne sekrety. Choć celem zdrajcy jest jedna konkretna osoba, zdrada często dotyka innych, którzy też padają jej ofiarą. Judasz nie zdradził Pana dla pieniędzy, musiał też mieć inne od pozostałych uczniów zdanie na temat tego, co Jezus mówił i robił. Kiedy otwarcie wyrażamy negatywną opinię na temat jakiegoś przywódcy, zdradzamy człowieka, który mógł być posłany przez Boga. Jeśli taki lider zwodzi ludzi swoim nauczaniem, Bóg sobie z nim na pewno poradzi. Dla wszystkich wierzących wiara w to, że Bóg sam pomści wszelką podłość, stanowi dość duże wyzwanie.

Apostołowie Mateusz i Łukasz odnotowali następujące słowa Jezusa: Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie (Mt 10:32; Łk 12:8). „Przyznać się” w tym kontekście to zgodzić się z kimś. Fragment ten mówi dalej: Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. „Zaprzeć się” znaczy pielęgnować w sobie złośliwe opinie i dzielić się nimi z innymi. Judasz miał w sobie negatywną opinię o Jezusie i nie zgadzał się z Jego słowami na tyle, że wyparł się Syna Bożego i Go zdradził. Gdy ktoś pielęgnuje własne opinie zamiast zgadzać się z Chrystusem i Jego przykazaniami, idzie w stronę wyparcia się Jezusa.

Tytuł oryginału:
John: A Layman’s Look at the Disciple Jesus Loved

Dane techniczne:

Wydawca: Wydawnictwo Dawida

ISBN: 9788377520789

Format: 13.5 x 20.5 cm

Ilość stron: 312

Okładka: miękka

Rok wydania: 2019